عصبانی می شوم گاهی هم، یعنی به فحش می کشم هر از گاه یکی دو نفر را و

بعد می خواهم بزنم در گوش یارو یا یاروها.

نمی زنم، می آیم می نویسم در دفترچه ام.

یا خط خطی می کنم و شکل ها می کشم.

خط ها که نازک تر می شوند یعنی آماده برای ادامه ی طبیعی زندگی هستم.

بدم نمی آید از این وضعی که گاهی سراغم می آید.

می فهمم هنوز هم واکنشی نسبت به چیزها [که از نظرم بد  هستند و بدی] دارم و زنده ام.

 احساس خوشحالی می کنم از این زنده بودن و بازگشت ساده به زندگی.

لبخند می  شوم و ذوق می کنم و گونه هام می لرزد از شوق که یعنی انتظار می کشم.

منتظرچیزی [که از نظرم خوب هستند و خوبی] هستم و

"زنده ام"